Ik was 53 jaar toen ik werd ontslagen bij een grote bank. Dat was eind 2008 tijdens de hypothekencrisis. Ik ging in de WW en las dat het UWV binnenkort 2.500 nieuwe medewerkers nodig zou hebben vanwege het grote aantal uitkeringsaanvragen dat werd verwacht. Ik vroeg of het mogelijk was om een opleiding te gaan volgen in die richting. Dat kon! Ik mocht de opleiding re-integratiecasemanager gaan volgen. Tijdens die opleiding bleek dat ik een stageplaats moest zien te vinden. Ik ben weer naar het UWV gegaan en vroeg of het mogelijk was om bij hen een stageplek te mogen vervullen. Ook dat werd toegestaan. Twee maanden later werd mij een tijdelijk contract voor een jaar aangeboden.
Helaas werd het kantoor gesloten en stond ik weer op straat. Ik werd echter getipt dat men elders bij het UWV iemand nodig had. Inmiddels was ik 55 jaar. Ik heb gesolliciteerd en werd aangenomen. Na enige tijd kregen we te horen dat ook dit kantoor zou gaan sluiten. Aangezien ik een tijdelijk contract had, zou ik weer op straat belanden. Dus ging ik om me heen kijken en ontdekte een vacature bij een ander UWV kantoor. En weer werd ik aangenomen. Maar het UWV besloot om te reorganiseren. Dat hield o.a. in dat de tijdelijke contracten niet zouden worden verlengd. Ik moest dus weer op zoek. Mijn vrouw maakte mij attent op een vacature bij een andere werkgever. Hoewel ik niet veel hoop koesterde (ik was inmiddels 57 jaar oud), heb ik toch gesolliciteerd. Wat had ik te verliezen. Ik ben na intensieve gesprekken aangenomen uit 141 kandidaten. En op 60-jarige leeftijd heeft men mij een contract aangeboden voor onbepaalde tijd.